Mesaj: #1

Şanslısın çünkü bu yazıyı okuyabiliyosun senin aklına gelmeyen değerini hak ettiği kadar düşünmedigin gözlerin sayesinde.O hiç gün ışıgının verdigi
mutlulugu hissedemedi.Uyandıgında gözleri camının önündeki kuşları hiç görmedi ve koluna giren her insana güvenmeyi zorda olsa ögrendi.Attığı adımı
her seferinde bir korku ile atıyor ve yaradadına şükür ediyodu.İnsanlar ona üzüldükleri kadar yardım etmektende zamanla sıkılmışlardı ona göre artık tek
yoldaşı elindeki beyaz bastonuydu.Nefes almaya başladıgı andan itibaren hayata yenilmeyi ögrenmişti o.Saatin kaç oldugunu bilmeden yürüdügü geceler oldu onun
caddelere yaklaştıgını onun gibi mağdur olan insanları düşünmeden zevkine bakan insanların seslerini duydugunda fark ediyordu.Zor durumda onu görünmez kılan insanlara
sadece yardım edebilirmisinizden başka bişey diyemiyodu attıgı her adımın bir son olacagını bilerek hayatta kalmaya çalışıyodu.

Hayat kurtarmak çok zor deil aslında bir el tutmak ve ona yardımcı olmak kadar uzağında sadece elini uzatman yeter.