Mesaj: #11

Şahsi görüşüm heykeli dikilen adama bu yapılmaz, yapılmamalı.

Mesaj: #12

Allah belalarını versin. Tribünler önce aykutu sonra azizi göndermesini bilir...

Mesaj: #13

Aziz ve aykutun allah belalarini versin o kadar.

Mesaj: #14

elveda kaptan başka bir şey demiyorum rezil ettiler adamı

Mesaj: #15

Alex e her zaman saygı duymuşumdur çok efendi biri Fenerbahçe taraftarları adına üzüldüm hayırlısı be gülüm diyelim Alex siz oynamayı da öğrenmeniz lazımdı

Mesaj: #16

Alex de Souza: "Türkiyede bir çok şeye anlam veremedim. 2010'da 3.000 golü atınca kulüp bana 300 Bin Euro prim verdi. Bende o dönem Mehmetçik Vakfına bağışladım. Bunun üzerine Aziz başkan bana bunu neden yaptığımı, böyle şeylerin benim görevim olmadığını söylemişti. Çok şaşırdım. Oysaki herkes bana çok iyi bir davranış yaptığımı söylemişti."

Adam gibi adam ALEX DE SOUZA !

---

Alex'in şu lafı herşeye bedel: ''Çocuklarım için daha zor olacak, Türkiye'de büyüdüler. Brezilya'ya gidince eve gidelim diye ağlıyorlar.'

---

Kızlarına ve oğluna İstiklal Marşını bile öğreten, Hristiyan olduğu Halde Kur'an-ı Kerim'i bitiren bir adamdan bahsediyoruz.

Alex de souza 3000. golü attı diye ona 300.000 $ prm verdiler o ne yaptı mehmetçiğe verdi..

Hiç birimiz,hiçbiriniz BİR ALEX DEĞİLİZ !

Mesaj: #17

Üzücü bir durum , böyle gönderilmeyi haketmiyordu.

Mesaj: #18

Alex'in şu lafı herşeye bedel: ''Çocuklarım için daha zor olacak, Türkiye'de büyüdüler. Brezilya'ya gidince eve gidelim diye ağlıyorlar.''

Mesaj: #19

Biraz sonra uçağa bineceğim. O dakikadan sonra, Brezilya size uzak, Türkiye bana yakın olacak. Evet, birazdan peronda yavaş adımlarla yürüyeceğim. Önce arkama bakmak istemeyeceğim, gözlerimle savaşacağım. Çok kısa sürecek. İlk adımda yenileceğim. Başımı arkaya çevirdiğimde milyonları görmek, milyonlarca sevgiyi bırakıp gitmek zor olacak, olmalı.

Dianne’ya sesleneceğim çok kısık sesle. ‘Bak diyeceğim, bak neleri bırakıyoruz…’ Dianne’a gülümseyecek bana. Sıcak bir öpücük kondurabilir o anda, belki hiçbir şey yapmaz. Öylece beklerim ben yine. Bu aşkı ona söylemezsem, buradan nasıl giderim. Sonra kızlarımı kucağıma alacağım, bavulumu bırakıp. Onlar ağlayacaklar. Seviyorlarsa babamı bu kadar, neden gidiyoruz? diyecekler… Susacağız eşimle. Cevap veremeyeceğiz. Kızacağız kendimize. Bir el yükselecek başımdan yukarı. Hüzün kokacak baştan sona. O el hiç inmek istemeyecek. Hep veda sürsün, gitmek anlamını yitirsin ve unutalım bu terkedişi dileyecek. Arkam
ı o bayrağa dönmek olacak en zoru. Eli yere indirdiğimde, hızlıca hareket etmeliyim. Birkaç saniye daha beklersem, önce kızlarımı salacağım geriye. Sonra biz yürüyeceğiz Fenerbahçe’ye… İçimden sayacağım tek tek. Ve o an da ayaklarımı çok şık bir hareketle uçağa doğru çevireceğim. Dayanamacağım. Çökmek isteyecek dizlerim. Karıma tutunacağım, kızlarıma dua edeceğim…

Arkadaki şarkıları bırakmak en zoru, en acı vereni bu olacak. Duymak isteyip, bekleyemeyeceğim mesela. Her haftasonu sevemeyeceğim tekrardan. Şükrü Saraçoğlunda gol sevinci yaşamaktan öte, bir taraftarı dünyanın en mutlu insanı yapamayacağım… Üzülüyorum. Kapılar açılacak birazdan. Beklemekte fayda var az daha.

Birkaç sene kaldı bu sahneyi yaşatmaya size. Duygularımı tahmin edemezsin büyük Fenerbahçe taraftarı. Sizden ayrılmayı düşünmek, aile fertlerinden birini kaybetmek gibi olacak, olmalı. Ama daha var, o şık hareketi yapmaya daha süre, o ellerin kaldıracağı kupalar var.

ALEX DE SOUZA

Mesaj: #20

(10-01-2012 09:04 PM)NewCenk Yazılan:  Biraz sonra uçağa bineceğim. O dakikadan sonra, Brezilya size uzak, Türkiye bana yakın olacak. Evet, birazdan peronda yavaş adımlarla yürüyeceğim. Önce arkama bakmak istemeyeceğim, gözlerimle savaşacağım. Çok kısa sürecek. İlk adımda yenileceğim. Başımı arkaya çevirdiğimde milyonları görmek, milyonlarca sevgiyi bırakıp gitmek zor olacak, olmalı.

Dianne’ya sesleneceğim çok kısık sesle. ‘Bak diyeceğim, bak neleri bırakıyoruz…’ Dianne’a gülümseyecek bana. Sıcak bir öpücük kondurabilir o anda, belki hiçbir şey yapmaz. Öylece beklerim ben yine. Bu aşkı ona söylemezsem, buradan nasıl giderim. Sonra kızlarımı kucağıma alacağım, bavulumu bırakıp. Onlar ağlayacaklar. Seviyorlarsa babamı bu kadar, neden gidiyoruz? diyecekler… Susacağız eşimle. Cevap veremeyeceğiz. Kızacağız kendimize. Bir el yükselecek başımdan yukarı. Hüzün kokacak baştan sona. O el hiç inmek istemeyecek. Hep veda sürsün, gitmek anlamını yitirsin ve unutalım bu terkedişi dileyecek. Arkam
ı o bayrağa dönmek olacak en zoru. Eli yere indirdiğimde, hızlıca hareket etmeliyim. Birkaç saniye daha beklersem, önce kızlarımı salacağım geriye. Sonra biz yürüyeceğiz Fenerbahçe’ye… İçimden sayacağım tek tek. Ve o an da ayaklarımı çok şık bir hareketle uçağa doğru çevireceğim. Dayanamacağım. Çökmek isteyecek dizlerim. Karıma tutunacağım, kızlarıma dua edeceğim…

Arkadaki şarkıları bırakmak en zoru, en acı vereni bu olacak. Duymak isteyip, bekleyemeyeceğim mesela. Her haftasonu sevemeyeceğim tekrardan. Şükrü Saraçoğlunda gol sevinci yaşamaktan öte, bir taraftarı dünyanın en mutlu insanı yapamayacağım… Üzülüyorum. Kapılar açılacak birazdan. Beklemekte fayda var az daha.

Birkaç sene kaldı bu sahneyi yaşatmaya size. Duygularımı tahmin edemezsin büyük Fenerbahçe taraftarı. Sizden ayrılmayı düşünmek, aile fertlerinden birini kaybetmek gibi olacak, olmalı. Ama daha var, o şık hareketi yapmaya daha süre, o ellerin kaldıracağı kupalar var.

ALEX DE SOUZA

Ne birkaç senesi. Günler kalmış >.>